خاطرات بچگی

خداییش هنوزم که هنوزه هیچی نمی تونه جای منچ و مارپله رو بگیره!! یه سینی میذاشتیم وسط اتاق و طاس و تو مشتمون می چرخوندیم و پرت می کردیم تو سینی! چقد لذت داشت وقتی چندتا شیش پشت سرهم میومد و لج طرف و در میاوردیم! از اون طرف چقد زجر آور بود یه خونه مونده به مقصد واسه آوردن یه دو، هی طاس مینداختیم اما پشت سرهم یک می آوردیم و آخرش رقیب با تیپا مینداختمون بیرون!! وقتی سر همین چیزا دعوامون میشد برگه رو برمی گردوندیم و ترجیح می دادیم مارپله بازی کنیم! اما زجر مار پله بیشتر بود. با هزارتا بدبختی میرفتیم بالا یهو یه مار سروکله اش پیدا میشد و نیشمون میزد! ما هم با یه سقوط ده پونزده پله ای برمی گشتیم سر خونه اول!! اونقد زور می زدیم تا خودمون و بکشیم ردیف آخر رقیب با دوتا حرکت یه نیش بدتر از نیش مار میزد و حذفمون می کرد و خودش تو خونه صد جاخوش می کرد!!!

یه بازی دیگه بازی کارت فوتبال بود. فلان تیم چند دوره جام جهانی بود و کی بیشترین گل و زده و تعداد بازی و از این سوالا. بازی مشابهشم کارت ماشین و موتور بود. تعداد سیلندر، دنده، وزن، قدرت، سرعت و ... البته این دوتا بازی بیشتر به گروه خونی پسرا می خورد تا دخترا!! ما دخترا ترجیح می دادیم وسط حیاط با گچ سفید هشتا خونه بکشیم و لی لی بازی کنیم! یا خاله بازی و گل یا پوچ و اسم و فامیل، هفت سنگ، گل کوچیک، دزد و پلیس و ...!

برنامه کودک:

خانوم خامنه یادتونه؟! مجری برنامه کودک و میگم. دهه شصتی ها علاقه خاصی به این مجری دوست داشتنی دارن. اون وقتا تلویزیون سیاه وسفید بود و نمی دونستیم مجری مقنعه سیاه گذاشته یا قهوه ای؟! نمی دونستیم شلوار پسر شجاع قرمز بود یا آبی، رنگ لباس تیمای پرسپولیس استقلالم قابل تشخیص نبود و مجری اگه اشتباه نکنم آقایون کوتی و شفیع می گفتن تو گیرنده های سیاه سفید بازیکنای استقلال با شورت و جوراب سفید مشخص هستن!! البته اصل جذابیت تلویزیون اون زمان کارتونش بود. چوبین، بابالنگ دراز، کنا و سرندپیتی، نل، هنا دختری در مزرعه، تام و جری، بل و سباتین، رامکال، ای کیوسان، بنر، حاج زنبور عسل، سندباد، گالیور، بالتازار، بینوایان، فوتبالیستها و خیلی از کارتونای دیگه که هیچوقت براشون جایگزین پیدا نشد. با اینکه سه دهه از عمرمون گذشت اما هنوزم عاشق کارتونای دهه شصتیم. کارتونایی که شخصیتاش قهرمانای اصلی زندگیمون بودن.

اما این بین قصه های مجید برای ما از جذابیت خاص و فوق العاده ای برخوردار بود. نوشته هوشنگ مرادی کرمانی و کارگردانی کیومرث پوراحمد. با لهجه شیرین اصفهانی و حال و هوای درس و مدرسه و بازیگوشی و کار که روایتگر یه زندگی ساده و بی آلایش با دستمایه های طنز اما سرشار از دغدغه و تشویش بود. البته اینم بگم که قصه های مجید تولید سال هفتاده ولی بیشتر برای دهه شصتی ها خاطره شده تا دهه هفتادی ها.

(خانم رضایی مجری)

طنزهای موندگارخارجی:

جری لوییس، لورل و هاردی، نورمن، چارلی چاپلین و ... هم جای خود بودن. کلی با دیدن این برنامه ها می خندیدیم و گاهی برای اینکه بگیم بیشتر از بقیه لذت بردیم تو خندیدن هم مسابقه میذاشتیم! حتی اگه شده به زور بخندیم و شب مجبو باشیم دل درد و تحمل کنیم!!!

تو برنامه های عروسکی هم بدون شک مدرسه موشها حرف اول و میزد! بعدشم کلاه قرمزی و پسرخاله! یا قصه مادربزرگه و مخمل! شنگول و منگول و حبه انگور! هادی و هدی! هاچین و واچین! قورباغه سبز! آفتاب و مهتاب! نخودی! پت و مت، پدربزرگ و فسقلی، و از همه مهمتر چاق و لاغر!

داستانای موندگار:

داستان به یاد موندنی از اون دوران زیاده. ولی بین اونا یکیش حسابی گل کرده بود. حسنک نیازی به معرفی نداره. یه پسربچه تنبل با موها و ناخنای دراز و روی سیاه! اون وقتا از حسنک بعنوان یه پسر بد که کسی دوستش نداره یاد می کردن. چون موهاش بلند و ناخناش دراز بودن. اما امروز به بهونه گیتارم شده ناخنا بلندن و موها هم که نگو...!! (البته موهای بعضی از آقایون و میگما!)